"Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο"... θυμόσοφη παροιμία, άκουσμα της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμη φυλαγμένα λίγα ψήγματα ανθρωπιάς και το μοίρασμα ήταν μέσα στην καθημερινότητά τους.
Σφιχταγκαλιασμένες οικογένειες, ενωμένες στα δύσκολα της ζωής. Αναμνήσεις που πονάνε τώρα την ψυχή, καθώς ψάχνει μάταια γύρω της το στόμα που θα πει από καρδιάς "εδώ είμαι για σένα μην φοβάσαι". Μόνο που αυτά τα λόγια δεν τ`ακούς απ`αυτούς που περιμένεις, αλλά από έναν μέχρι χθες ξένο, που τυχαία συνάντησες στον δρόμο σου.
Κι αυτόματα φεύγει ο φόβος για το αύριο που είναι άγνωστο, κι ας ξέρεις ότι ο άνθρωπος που στα ψιθύρισε είναι στην ίδια μοίρα με σένα. Φτωχός, φοβισμένος, κι ανασφαλής όπως κι εσύ. Που παίρνει μια φρατζόλα ψωμί και την μοιράζεται στα δύο. Που κρατάει το χέρι σου όταν τρέμει, και σου σκουπίζει τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα.
Τι παράξενα αλήθεια της μοίρας τα παιχνίδια... Ένας άγνωστος μέχρι χθες, να γίνεται ο βράχος σου, η παρηγοριά σου κι η δύναμη σου. Η "οικογένεια" σου. Γιατί η πραγματική οικογένεια, οι λεγόμενοι "άνθρωποι" σου, είναι αποτραβηγμένοι στα δικά τους προβλήματα. Στον δικό τους μικρόκοσμο. Που αρκούνται στο να σ`αγαπάνε από μακριά. Όσο δεν τους φορτώνεις με τα δικά σου ζόρια την καθημερινότητά τους, αγνοούν την ανεργία σου, τους φόβους σου και τις ανασφάλειες σου. Κι όταν σε κάποια δύσκολη στιγμή προσπαθείς να πιαστείς από την παρουσία τους, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει πια το περίσσευμα της καρδιάς για να μιλήσει το στόμα.
Αποξενωθήκαμε, ο καθένας στο δικό του μετερίζι, στον δικό του αγώνα επιβίωσης. Κι όταν είμαστε και βολεμένοι, τότε γινόμαστε οι χειρότεροι κριτές, για τους δικούς μας ανθρώπους, λέγοντας λόγια σκληρά που πληγώνουν. Γιατί επενδύουμε στον λεγόμενο δεσμό του αίματος και είμαστε βέβαιοι ότι θα συγχωρεθούμε από τον άνθρωπο που πληγώσαμε. "Το αίμα νερό δεν γίνεται" λέει μια παροιμία, αλλά αυτό ισχύει ΜΟΝΟ για όσους πληγώνουν συμπληρώνω εγώ.
Άλλωστε στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κερδίζονται, μα πιο πολύ η Αγάπη. Ακόμη κι όταν πρόκειται για συγγενικά πρόσωπα με τον περίφημο δεσμό αίματος.
Το κενό της ψυχής που νιώθεις όταν τους συναντάς, τότε σου επιβεβαιώνει γι` άλλη μια φορά πόσο οι δικοί σου είναι "ξένοι" και θα παραμείνουν "ξένοι".
Ανάρτηση από το πολύ καλό blog http://nikos63.blogspot.com
Κι αυτόματα φεύγει ο φόβος για το αύριο που είναι άγνωστο, κι ας ξέρεις ότι ο άνθρωπος που στα ψιθύρισε είναι στην ίδια μοίρα με σένα. Φτωχός, φοβισμένος, κι ανασφαλής όπως κι εσύ. Που παίρνει μια φρατζόλα ψωμί και την μοιράζεται στα δύο. Που κρατάει το χέρι σου όταν τρέμει, και σου σκουπίζει τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα.
Τι παράξενα αλήθεια της μοίρας τα παιχνίδια... Ένας άγνωστος μέχρι χθες, να γίνεται ο βράχος σου, η παρηγοριά σου κι η δύναμη σου. Η "οικογένεια" σου. Γιατί η πραγματική οικογένεια, οι λεγόμενοι "άνθρωποι" σου, είναι αποτραβηγμένοι στα δικά τους προβλήματα. Στον δικό τους μικρόκοσμο. Που αρκούνται στο να σ`αγαπάνε από μακριά. Όσο δεν τους φορτώνεις με τα δικά σου ζόρια την καθημερινότητά τους, αγνοούν την ανεργία σου, τους φόβους σου και τις ανασφάλειες σου. Κι όταν σε κάποια δύσκολη στιγμή προσπαθείς να πιαστείς από την παρουσία τους, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει πια το περίσσευμα της καρδιάς για να μιλήσει το στόμα.
Αποξενωθήκαμε, ο καθένας στο δικό του μετερίζι, στον δικό του αγώνα επιβίωσης. Κι όταν είμαστε και βολεμένοι, τότε γινόμαστε οι χειρότεροι κριτές, για τους δικούς μας ανθρώπους, λέγοντας λόγια σκληρά που πληγώνουν. Γιατί επενδύουμε στον λεγόμενο δεσμό του αίματος και είμαστε βέβαιοι ότι θα συγχωρεθούμε από τον άνθρωπο που πληγώσαμε. "Το αίμα νερό δεν γίνεται" λέει μια παροιμία, αλλά αυτό ισχύει ΜΟΝΟ για όσους πληγώνουν συμπληρώνω εγώ.
Άλλωστε στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κερδίζονται, μα πιο πολύ η Αγάπη. Ακόμη κι όταν πρόκειται για συγγενικά πρόσωπα με τον περίφημο δεσμό αίματος.
Το κενό της ψυχής που νιώθεις όταν τους συναντάς, τότε σου επιβεβαιώνει γι` άλλη μια φορά πόσο οι δικοί σου είναι "ξένοι" και θα παραμείνουν "ξένοι".
Ανάρτηση από το πολύ καλό blog http://nikos63.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου