Δεν γνωρίζω ποιος, μέσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, ούτε με ποια νομική βάση, εμφάνισε το 2007 την ανάγκη να υπογραφεί Κοινή Υπουργική Απόφαση για τον Δίολκο. Ούτε έχω ζητήσει πρόσφατα νέα από την πορεία της υποτιθέμενης αυτής ανάγκης – προτιμώ να γράψω τις γραμμές που ακολουθούν ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Υπουργείο.Κι αυτό γιατί η προβληθείσα «ανάγκη» εντάσσεται σε μια μακρά πορεία ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ στην οποία επιδίδονταν εδώ και δεκαετίες οι «αρμόδιοι».
Οι οποίοι, κάθε φορά που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, ανακύκλωναν την παρανομία τους εμφανίζοντάς την ως νέα φροντίδα.
Το 1984, κι ενώ επί τουλάχιστον 25 χρόνια το Υπουργείο δεν είχε προστατεύσει το μνημείο, έθεσε τον περίφημο όρο για μελέτη στην εταιρία της Διώρυγας. Έτσι, όχι μόνο κουκούλωσε τις περασμένες ευθύνες αλλά και την κατοπινή εγκατάλειψη, αφού τουλάχιστον ως το 2003 προσποιείτο ότι περίμενε να δράσει… η ΑΕΔΙΚ. (Στην πραγματικότητα, ο όρος καλούσε την ΑΕΔΙΚ να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ με την τοπική εφορεία αρχαιοτήτων, ήταν λοιπόν δεσμευτικός ΚΑΙ για το ΥΠΠΟ, το οποίο έσπευσε να τον παρακάμψει)
[1]. Το καλοκαίρι του 2001, μετά από συνολικά 45 χρόνια εγκατάλειψης, ενώ για την υπόθεση του Δίολκου είχε ήδη ενδιαφερθεί η Δικαιοσύνη κι ενώ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ της εκμετάλλευσης της Διώρυγας, κάποιος αντιλήφθηκε ότι το ΥΠΠΟ κοιμόταν όρθιο και δεν «διέθετε» τίποτε σχετικό με την προστασία του μνημείου από τη θάλασσα. Υπήρχε όμως μία μελέτη της ΑΕΔΙΚ για τους κρηπιδότοιχους όλης της Διώρυγας, από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Όλα αυτά τα χρόνια, κατά κατάφορη παράβαση καθήκοντος, η τοπική εφορεία αρχαιοτήτων δε φαίνεται ούτε να τη γνώριζε ούτε να την έχει εξετάσει. Ε, λοιπόν, ΑΥΤΗ «σερβιρίστηκε» ως ενδιαφέρον των αρμόδιων για το μνημείο, αφού το Υπουργείο ζήτησε να προταθεί η τμηματική έγκριση και εφαρμογή της για την περιοχή του Δίολκου. Ούτε καμία εναλλακτική λύση, ούτε κάποια επείγουσα σωστική ενέργεια θεωρήθηκε αναγκαία
[2]. Δυο χρόνια αργότερα, η άποψη του ΥΠΕΧΩΔΕ ότι το θέμα του μνημείου έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ξεχωριστή μελέτη, άφηνε και πάλι το ΥΠΠΟ χωρίς προκάλυμμα (παρόλο μάλιστα που ο κ. Μάντης ανέφερε την απάντηση του ΥΠΕΧΩΔΕ, η «λεπτομέρεια» ΔΕΝ περιελήφθη σε επίσημη απάντηση του τότε Υπουργού προς τον κ. Αναστάση Παπαληγούρα)
[3]. 2007: μετά από πενήντα και περισσότερα χρόνια εγκατάλειψης, το ΥΠΠΟ βρίσκεται και πάλι στριμωγμένο. Όλο αυτό το διάστημα έχει καταργήσει τον αρχαιολογικό νόμο, έχει διαπράξει κάθε πιθανή κι απίθανη γκάφα, έχει εμπλακεί σε αδιαφανείς συνεννοήσεις με τοπικούς παράγοντες κι έχει ΑΣΤΟΧΗΣΕΙ ΠΛΗΡΩΣ να συνεννοηθεί σοβαρά με οποιονδήποτε για την προστασία του Δίολκου.
Η δοκιμασμένη λύση της ανακύκλωσης και της «κεφαλαιοποίησης παρανομίας» επιστρατεύεται και πάλι για να θολώσουν τα νερά και να κουκουλωθούν ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ "καθυστερήσεις" στη "διαφύλαξη" του μνημείου. Χρειάζομαι να υπογράψουν κι άλλα Υπουργεία, λέει το ΥΠΠΟ. ΔΕΝ είμαι μόνο εγώ αρμόδιο!
Με άλλα λόγια: τόσον καιρό που κάναμε ότι φροντίζαμε το μνημείο, εμείς σας κοροϊδεύαμε!
Λες και δεν το ξέραμε!!!
Σοφία Λοβέρδου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου